Een verweesd kind. Een in puin geschoten stad, de zielloze lichamen nog niet geborgen. Een vrouw met haar kinderen op de vlucht, haar man op weg naar het front. Samen, maar apart van elkaar, de onzekerheid tegemoet. Oorlogsbeelden die je niet meer van je netvlies krijgt.

Als dit soort beelden in de media voorbijkomen, knaagt het. Je wilt iets doen. Maar wat en hoe? Machteloosheid ligt op de loer, want waar begin je? Wat kun je?

Van alles, zo blijkt uit deze Oekraïnekrant. Dat begint met het openen van je hart. En dat hebben de mensen achter deze krant gedaan. Met brede steun vanuit het Zeeuwse bedrijfsleven zamelen ze hulpgoederen in en halen ze geld op. Het is de bedoeling met dat geld ter plekke, in Oekraïne dus, voedsel en andere eerste levensbehoeften te kopen. Met die rechtstreekse hulpverlening wordt niet alleen direct hulp geboden maar ook de lokale economie gesteund, zo is de gedachte. Op die manier snijdt het mes aan twee kanten. Tegen de kerst maar ook daarna reizen ze af naar Oekraïne.

Wat ik mooi vind aan dit soort initiatieven is dat die de beste kant van ons Zeeuwen laat zien. Wij wonen immers in een provincie die aan den lijve heeft ondervonden hoe fijn het is als er hulp is als je het moeilijk hebt. Als het menselijk leed groot is, kan een klein gebaar enorme impact hebben. Het kan je steunen in je strijd tegen de onrechtvaardigheid, het kan je moed geven als je het zwaar hebt. Het kan helpen je vertrouwen in de mensheid te behouden. En vertrouwen is van levensbelang. Zonder vertrouwen is alles verloren.

In Zeeland werken we er met zijn allen hard aan om Oekraïense (en andere) vluchtelingen een thuis te bieden. En zo snel mogelijk daarna werk en onderwijs. Dat zoiets soms bedreigend overkomt of dat het soms betekent dat we met zijn allen een beetje moeten inschikken, weet ik. Dat het lastig is, weet ik ook.

Maar dat neemt niet weg dat we solidair moeten zijn met de mensen die in erbarmelijke omstandigheden moeten leven, en in angst vanwege die continue dreiging.

Met die combinatie van hulp hier en hulp daar kunnen we als Zeeuwen de Oekraïners helpen deze verschrikkelijke oorlog door te komen. Al is het maar een beetje. Laten we hopen dat er snel een einde komt aan deze zinloze oorlog. Tot die tijd kunnen we ons hart openstellen. Dat is wel het minste. 

Han Polman,
Commissaris van de Koning in Zeeland